released March 20, 2020

recorded in Berlin December 5th and 6th 2019
artwork "Dizzy" by Lilly Hughes

"RUPP /HUGHES
plursathn
Audiosemantics
OlafRupp(g), John Hughes(b)

Die vielen Schichten und Niveaus zwischen konkreter, abstrakter und imaginärer Klangwelt legt einmal mehr der saarländische Gitarrist Olaf Rupp offen – häufig gemeinsam mit dem ebenfalls in Berlin ansässigen Linzer Drummer Rudi Fischerlehner, in diesem Fall im Zusammenspiel mit dem britischen Bassisten John Hughes. Gleichgültig, ob an der akustischen oder der E-Gitarre, lässt Rupp keinen Zweifel darüber bestehen, dass er sich ins Innerste der Musik, in ihre Innereien,in ihr, pardon, Beuschel vorzuwagen gedenkt. Das geschieht offenkundig nicht in so öden wie weit verbreiteten Sicherheitsvorkehrungen, sondern in gewohntem Offensivgeist ohne Netz, doppelten Boden und dergleichen. Rupp & Hughes riskieren auf plursathn, was auch immer das bedeuten mag, eine Menge. Und was im Rupp'schen Kosmos immer wieder erstaunt, ist der Umstand, dass sein kraftvoller Vorwärtsgang keinerlei Einbußen in Sachen Poesie erleidet. Eher im Gegenteil: Gerade der radikale Verzicht auf Vorsichtsmaßnahmen aller Art scheint ihm als Grundlage, um nicht zu sagen: als Trampolin, für akustische Weitsprünge mitten ins Dings zu dienen. Anders gesagt: Wäre ich nicht anderweitig beschäftigt, gäbe ich ein Fanzine für diesen Ausnahmesaitenspringer heraus. Aber vielleicht bewerkstelligt das ja jemand anderer, wer weiß."
FREISTIL (felix)

"Rupp en Hughes beperken zich tot hun instrumenten: een elektrische gitaar en een contrabas. Ook de muziek is totaal anders. Waar Westberg en Mazurkiewicz zich richten op het creëren van vijf muzikale verhalen, landschappen vol nevel en duisternis, richten Rupp en Hughes zich veel meer op de aard van de klank. Het zijn hier dan ook niet zo zeer composities, maar veeleer improvisaties vol prachtige muzikale vondsten. En op dat vlak valt er hier zonder meer veel te genieten. In het titelstuk ‘Plursathn’ bijvoorbeeld, tevens de opener, waarbij ook de afwisseling opvalt, zonder dat daar overigens enige structuur in valt te ontdekken, tussen aan de ene kant momenten waarop de twee bijna op zoek lijken naar klank en aan de andere kant woeste, aan zware rock refererende uitbarstingen. Diezelfde terloopse grilligheid komen we tegen in ‘Oh the Places You Won’t Go!’, dat overigens aan het eind ook nog een mooie bassolo bevat. In ‘Dezenbar’ ligt het tempo aanvankelijk een stuk lager, wat dit eerste deel tot een bijzondere geluidssculptuur maakt, tot Rupp hier letterlijk de snaren spant en tegen de helft een ander geluid binnen brengt. Die verschillende muzikale sferen, die elkaar in een verbluffend tempo opvolgen, maken dit tot een bijzonder sterk en afwisselend album."
NIEUWE NOTEN